Als je me al wat langer volgt…

Dan weet je misschien wel dat ik dol ben op lezen.

Ik houd van psychologische trillers.

Maar ook van boeken over ondernemerschap.

Of persoonlijke ontwikkeling.

In een van de boeken die ik recent las,

kwam ik een fabel tegen.

Die ik vandaag graag met je zou willen delen.

Omdat het een mooie boodschap bevat.

Die voor veel van jullie herkenbaar zal zijn.

 

De oude man, de jongen en de ezel

“Een oude man, een jongen en een ezel waren op weg naar de stad.

De jongen reed op de ezel en de oude man liep naast hem.

Tijdens de reis passeerden zij enkele mensen die opmerkingen maakten dat het toch schandalig was dat de jongen op de ezel zat en de oude man er maar naast moest lopen.

De oude man en de jongen spraken erover en waren van mening dat de kritiek misschien ook wel terecht was en ruilden daarom van positie.

Even later kwamen zij andere reizigers voorbij die riepen dat het toch raar was dat de oude man de jongen liet lopen en zichzelf liet dragen door de ezel.

Hierna besloten zij dan maar beiden te gaan lopen.

Nog later werden zij door anderen uitgelachen, omdat ze beide liepen, terwijl ze een ezel bij zich hadden die hen kon dragen. Waarom heb je anders een ezel mee? Hierop besloten zij samen zittend op de rug van de ezel verder te reizen.

Deze keer spraken medereizigers er schande van dat zij het arme beestje zoveel gewicht lieten dragen.

Ten einde raad besloten de oude man en de jongen de ezel dan maar zelf te dragen.

Toen ze over de brug liepen verloren ze hun grip op het arme dier.

Deze viel in de rivier en verdronk.”

(Aesopus)

 

Waarom ik dit verhaal met je deel

In het onderwijs willen we heel graag anderen van dienst zijn.

We willen het anderen graag naar de zin maken.

Als we een nieuwe regel of nieuw beleid invoeren, dan kan het gebeuren dat je commentaar van een ouder krijgt.

Dat is voor ons vaak de reden om het beleid of de regel maar weer aan te passen of af te schaffen.

En wanneer we dat doen, staat de volgende ouder wel weer klaar met zijn of haar mening.

Zo krijg je een zwabberend beleid.

Moraal van dit verhaal: als je naar iedereen luistert en alleman tevreden probeert te stellen, wordt het een bende en ben jij degene die op een gegeven ‘verdrinkt’ in de chaos die je zelf hebt gecreëerd.

Besef je goed dat wat je ook doet, welke besluiten je neemt, welke veranderingen je doorvoert, er altijd wel iemand is die daar wat van vindt.

Die commentaar heeft.

Of wil dat je het anders gaat doen.

Vaak betreft dit maar 1-5% van de totale ouderpopulatie.

Waai jij met alle winden mee om koste wat het kost die 1-5% van de ouders tevreden te stellen?

Of kun je dealen met het feit dat er altijd wel iemand zal zijn die niet achter jouw besluiten zal staan en richt je op de 95-99% van de ouders die dat wel doet?

De keuze is aan jou…

 

Pin It on Pinterest

Share This