Ik heb bijna zwangerschapsverlof en kan mijn klas maar moeilijk loslaten. Help…

‘Ik heb bijna zwangerschapsverlof en kan mijn klas maar moeilijk loslaten. Help…’

Dit hoor ik echt ontzettend vaak van leerkrachten en omdat ik nu zelf voor de tweede keer zwanger ben en dit van de eerste zwangerschap heel erg herken, schrijf ik daar vandaag mijn blog over.

Misschien heb je de neiging om deze blog nu weg te klikken, omdat je man bent of omdat je het zwanger zijn allang achter je hebt gelaten. Maar toch zou dat zonde zijn, want wat als je zwangerschapsverlof nu vervangt door een operatie met een lange hersteltijd? Of een burn-out? Wordt het ineens een stuk herkenbaarder voor je, of niet?

 

Acht jaar geleden was ik rond deze tijd zo’n 32 weken zwanger. Ik werkte fulltime als leerkracht van groep 6-7-8 op een kleine dorpsschool. Ik voelde me als leerkracht ontzettend betrokken en verantwoordelijk voor mijn groep en werkte daar ook keihard voor.

Ik had mezelf voorgenomen om door te werken tot 36 weken, want dat viel ontzettend mooi samen met de start van de kerstvakantie. Ik vond het een mooi moment om na twee weken vakantie het stokje over de te dragen aan mijn vervangers.

 

Ik dacht aan wat het beste was voor mijn klas en niet aan mezelf of aan mijn ongeboren kindje

Dat ik al sinds week 26 met bekkenklachten kampte en daar elke dag veel pijn aan had, verbeet ik en ik ging gewoon door.

Achteraf heb ik daar best wel heel erg veel spijt van gehad. Zeker omdat onze dochter met 37+6 weken geboren is en ik hierdoor amper verlof en rust heb gehad voor de geboorte.

 

En dat stokje overdragen, dat ging niet zonder slag of stoot

Op de school waar ik werkte gingen ze altijd in het voorjaar op kamp. Precies wanneer ik nog zwangerschapsverlof zou hebben. Ik vond het een raar idee dat ‘mijn’ leerlingen op kamp zouden gaan met vervangers en daarom verplaatste ik het kamp naar eind september/begin oktober.

Met een inmiddels al flink zwangere buik ging ik 3 dagen met ‘mijn’ leerlingen op pad. Dat ik 1 nacht totaal niet heb geslapen, door een leerling met heimwee en dat ik de tweede dag na 25 km te hebben afgelegd op de fiets niet meer verder kon door extreem harde buiken en ergens in een café geparkeerd werd en later met de auto opgehaald, laten we gemakshalve maar even achterwege. Dat doe je toch gewoon voor je leerlingen?

 

Ik wilde alles tot in de puntjes achterlaten

Ik wilde alles tot in de puntjes achterlaten en in plaats van langzaamaan een rustiger tempo aan te nemen en af te bouwen richting mijn verlof, maakte ik nog even een flinke eindspurt. Als ik ’s avonds na een lange dag werken thuiskwam, ging languit op de bank of op bed nog verder achter de laptop.

Na de kerstvakantie zouden de Cito toetsen worden afgenomen en ik vond dat ik mijn vervangers daar niet direct mee kon opzadelen. Plus dat ik bang was dat ‘mijn’ leerlingen misschien minder zouden scoren door de verandering van leerkracht en dat zou ik zonde vinden. Daarom besloot ik om de Cito’s nog even voor de kerstvakantie af te nemen. Nog een bult extra werk voor mij erbij, maar het was uiteraard voor het goede doel.

 

Mijn laatste werkdag

De laatste dag dat ik moest werken voor de kerstvakantie, had het enorm gesneeuwd. Lang autorijden was door mijn dikke buik al niet zo fijn meer en de afgelopen dagen redde ik dat half uurtje tot aan mijn werk net. Nu door die sneeuw zou ik er nog veel langer over doen en in plaats van af te bellen, wat natuurlijk gezien de situatie volkomen legitiem was, ben ik met mijn auto door die enorme bult van sneeuw geploegd, want hoe zou het anders met ‘mijn’ leerlingen moeten?

Strak van de spanning, want door de sneeuw ploegen op kleine landbouwweggetjes met aan weerszijden een sloot was nu eenmaal niet mijn hobby, en buiten adem kwam ik uiteindelijk aan op school.

En toen moest ik ’s middags ook nog terug. Dat kleine, smalle landweggetje met aan weerszijden een sloot, wat ik normaal in 5 minuten reed, deed ik nu een half uur over. Ondertussen had ik mijn moeder aan de lijn, want het was daar zo uitgestorven. Als ik nu van de weg af zou glibberen en met de auto in de sloot terecht zou komen, dan zou het misschien wel tijden duren voordat ik gevonden zou worden. Zij kon me volgen en indien nodig hulp inschakelen.

 

Is dit verhaal ergens herkenbaar voor je?

 

Nu ben ik 8 jaar verder en weer zwanger.

En als ik mijn verhaal zo teruglees, dan is het allereerste wat in mij opkomt: Waanzin! Hoe heb ik dat ooit zo kunnen doen?

Voortdurend heb ik het belang van ‘mijn’ leerlingen voor mijn eigen belang en het belang van ons ongeboren kindje gesteld. Voor hen moest alles perfect geregeld zijn, vaak ten koste van mezelf.

 

Je moet eerst goed voor jezelf zorgen, alvorens je dat ook voor anderen kunt

In de afgelopen 8 jaar tijd heeft zich bij mij een behoorlijk ontwikkelproces afgespeeld, waarin ik heb geleerd dat ikzelf het allerbelangrijkste ben op deze wereld. Dat ik eerst heel goed voor mezelf moet zorgen, alvorens ik datzelfde terug kan geven aan anderen. En dat is dan ook wat ik deze zwangerschap doe.

Ik eet gezond, neem voldoende rust, zeg nee tegen dingen die op dat moment niet goed voelen of te veel zijn, accepteer ik hulp van anderen, doe aan (zwangerschaps)yoga, probeer daar waar het kan regelmatig een stukje te wandelen, heb ter voorbereiding een cursus hypnobirthing gevolgd en doe regelmatig ontspanningsoefeningen.

Rond de 26 weken werd ik hierin natuurlijk enorm op de proef gesteld door een dreigende vroeggeboorte (wat overigens niet veroorzaakt werd door niet goed voor mezelf zorgen). Toch lukte het me vrij eenvoudig om op dat moment alles uit mijn handen te laten vallen en me alleen even te focussen op mezelf en ons ongeboren kindje. En hoewel de tijd tot aan de geboorte heel spannend zal blijven, lukt het me door al deze bovenstaande dingen heel goed om de interne rust te bewaren.

 

Wat ik je met deze blog wil meegeven

Door je leerlingen altijd maar voorop te stellen, doe je jezelf echt te kort, met alle mogelijke gevolgen van dien.

Natuurlijk wil je het allerbeste voor je leerlingen, maar besef wel dat het werk is waar je voor betaald krijgt en dat er daardoor grenzen zijn voor wat betreft betrokkenheid en verantwoordelijkheid.

Vraag jezelf eens af als je je leerlingen voortdurend boven jezelf plaatst, of je dan nog echt de positie van leerkracht inneemt, of misschien zelfs wel een stukje naar de positie van ouder van de leerling bent verschoven.

 

Herken je jezelf in deze blog? Zou je het graag anders willen, maar weet je niet hoe? Neem dan gerust eens vrijblijvend contact met me op via contact@stressvrijvoordeklas.nl en dan kunnen we samen kijken wat je nodig hebt en wat ik daarin voor je zou kunnen betekenen.