Casestudy: Het is de schuld van het onderwijs

Het is de schuld van het onderwijs

Een leerkracht komt bij me voor een eerste gratis coachgesprek.

“Ik wil hier eigenlijk helemaal niet zijn”, zegt ze terwijl ze plaatsneemt op een stoel. Ze is gespannen, haar gezicht staat strak.

“Mijn directeur heeft me naar jou toe gestuurd, omdat het al een poos niet zo lekker met me gaat. Het zou goed voor me zijn om eens met een coach te praten. Maar dat wil ik helemaal niet.”

“Wat maakt dat het al een poos niet zo lekker met je gaat?”

“Dat is de schuld van het onderwijs. De manier waarop ik als leerkracht mijn werk moet doen.”

En ze begint te vertellen over de vele wisselingen die er in haar team en directie zijn geweest. Het aantal leerlingen in haar groep dat steeds groter wordt, steeds meer leerlingen met een intensieve zorgbehoefte.

Ze praat erg snel en haar gezicht staat nog steeds strak. Ze vertelt zonder enige emotie. Hard en monotoon.

 

Ik onderbreek haar verhaal en vraag haar het nog eens te vertellen, maar nu langzaam.

Ze begint opnieuw en het valt me op dat haar stem direct anders klinkt. Rustiger, zachter. Haar gezicht wordt zachter en haar ogen vochtig.

“Op deze manier kan ik mijn werk niet doen zoals ik het graag zou willen doen,” eindigt ze haar verhaal.

“Dus het is de schuld van het onderwijs dat het niet zo lekker met je gaat?”

“Ja”

 

“Wat maakt dat je er dan toch voor kiest om in het onderwijs te blijven werken?”

“Ik heb geen keuze. Ik heb alleen maar een Pabo diploma en ik ben al 45. Welke werkgever zit er nu op mij te wachten? Daarnaast zijn we financieel afhankelijk van mijn inkomen, dus zo mijn baan opzeggen zit er niet in.”

“Dus je kiest er toch voor om in het onderwijs te blijven werken?”

Het blijft even stil…

“Ja…”

“Eigenlijk wil ik helemaal niet weg uit het onderwijs. Ik geniet van zo van het lesgeven en mijn leerlingen. Maar de rest…als het zo doorgaat, heb ik geen keuze.”

 

“Het gevoel van geen keuze hebben is iets wat iedere keer terug komt in je verhaal. Wat is het eerste moment dat jij je kan herinneren dat je voor je gevoel geen keuze had?”

Ze denkt diep na…

“Vroeger toen ik 8 jaar was, gingen mijn ouders scheiden. Ik was enigst kind. Mijn ouders besloten dat het beter voor mij zou zijn als ik bij mijn moeder zou gaan wonen en eens in de 14 dagen een zondag naar mijn vader zou gaan.”

“Dat was niet hoe ik het graag had gewild.”

“Hoe had jij het wel graag gewild?”

“Ik had bij beide even veel willen zijn. Wat je nu vaak ziet in de vorm van co-ouderschap. Maar mijn ouders luisterden niet naar wat ik wilde. Ze lieten mij geen keuze.”

“Wat heeft dat met je gedaan?”

“Ik ben heel lang heel boos en verdrietig geweest.”

 

“Is het gevoel van het hebben van geen keuze iets wat regelmatig terugkomt in je leven?”

Ze denkt na…

“Ja, vooral in mijn werk. Ik moest een paar jaar geleden overstappen naar de middenbouw, terwijl mijn hart bij kleuters ligt. We zijn recent overgestapt op een continurooster, terwijl ik het liever bij het oude had gehouden.”

“En nu stuurt je directeur je ook nog naar mij toe. Ook hierin had je voor je gevoel geen keuze.”

Ze begint te lachen en de spanning van het begin is niet meer zichtbaar.

 

“Ik vind het als coach heel belangrijk dat je een goed gevoel bij mij en mijn manier van coaching hebt. Ik geef je daarom na een eerste gratis verkennend gesprek altijd de keuze om wel of niet verder met me te werken.”

“Daar hoef ik niet lang over na te denken. Wanneer heb je volgende week plek?”